Smoke Signals

How do we forgive our fathers, maybe in a dream?
Do we forgive our fathers for leaving us to often, or forever, when we were little?
Maybe for scaring us with unexpected rage, or making us nervous, because there never seemed to be any rage there at all.
Do we forgive our fathers for marrying, or not marrying our mothers, for divorcing, or not divorcing our mothers?
And shall we forgive them for their excesses of warmth or coldness?
Shall we forgive them for pushing or leaning, for shutting doors, for speaking through walls, or never speaking, or never being silent?

Do we forgive our fathers in our age or in theirs?
Or in their deaths, saying it to them, or not saying it?
If we forgive our fathers what is left?

-Smoke Signals (1998)

Poem from 2001

Anonymous Smile

Sometimes I cry

For you

I never got to know

You touched my life

Through a friendly face down the block

At a time when nobody would

Through a smile

Through a peek at the baby

In my stroller

By a wave to my kids

And by imitating Donald Duck

And then on a cruel day

I saw people carry a coffin

Into your tiny appartment

You were gone

Those days when we moved away

You suffered through hell

And I never took the chance

To invite you

In my home

And in my heart

P.K.

For a New Beginning

In out-of-the-way places of the heart,
Where your thoughts never think to wander,
This beginning has been quietly forming,
Waiting until you were ready to emerge.

For a long time it has watched your desire,
Feeling the emptiness growing inside you,
Noticing how you willed yourself on,
Still unable to leave what you had outgrown.

It watched you play with the seduction of safety
And the gray promises that sameness whispered,
Heard the waves of turmoil rise and relent,
Wondered would you always live like this.

Then the delight, when your courage kindled,
And out you stepped onto new ground,
Your eyes young again with energy and dream,
A path of plenitude opening before you.

Though your destination is not yet clear
You can trust the promise of this opening;
Unfurl yourself into the grace of beginning
That is at one with your life's desire.

Awaken your spirit to adventure;
Hold nothing back, learn to find ease in risk;
Soon you will be home in a new rhythm,
For your soul senses the world that awaits you.

~ John O'Donohue ~

Well hello, where have you been?

Kerstmuziek van het Transsyberian Orchestra klinkt uit de stereo. Mijn dochter versiert kerstkoekjes en mijn zoon is kadootjes aan het inpakken. Terwijl ik al opruimende door het huis loop betrap ik mijzelf op een vaag bekend gevoel onder mijn maag. Ik sta eventjes stil om dit gevoel eens helemaal goed in me op te nemen en te indentificeren. En dan weet ik het opeens; dat warme gevoel is geluk en tevredenheid. Daar ben je dan, ik was je bijna vergeten.

Tegelijkertijd besef ik ook dat al die maanden dat ik mezelf voorhield dat alles oke met mij was, dat het toch niet helemaal zo was. Dit kleine moment van puur geluk geeft mij weer hoop dat geluk nog te vinden is. En het is waar wat ze zeggen: “Geluk zit in de kleine dingen”.

De andere kant van Amerika

Voordat ik richting Seattle ga om mijn dochter naar haar vrijwilligersbaantje bij de dierentuin te brengen check ik of ik een paar losse dollars heb om voor in de auto te leggen. In Seattle, bij de stoplichten staan de daklozen met hun kartonnen bordjes: “Homeless, anything helps”; “Father of two, lost my house” en “It’s the season to be jolly”. Een man schildert zijn abstracte kunstwerken op stukken doos en gevonden papier. Hij stalt ze uit tegen de stoeprand voor het stoppende verkeer om te zien en hopelijk te kopen. Een lantaarnpaal is losjes versiert met conifeertakken, ook de daklozen zoeken om kerstfeer schijnbaar.

In de afgelopen jaren zagen we de daklozen ook verschijnen in de buitenwijken van Seattle. Zelfs in de welvarende stad van Bellevue, zowel onze woonplaats als die van Microsofts’ Bill Gates, zien we nu de daklozen bedelen bij drukke kruispunten.
Aan het einde van onze straat staat een klein kerkje, waar wij heen gaan op donderdagsavonds om gratis TaiChi lessen te volgen. Zodra de les afgelopen is om acht uur komende de werknemers van een opvangsstichting binnen, matrassen op hun rug die ze het bijzaaltje binnenbrengen van de container naast het kerkje. Elke avond in de wintermaanden wordt het bijzaaltje getransformeerd tot een opvangscentrum voor dakloze mannen waar ze een warme maaltijd kunnen krijgen en een plekje om te overnachten. De vrouwen en kinderen kunnen terecht bij het Leger des Heils, een paar straten verder. Deze tijdelijk opvangstcentra in de buitenwijken van Seattle zijn een aantal jaren geleden ontstaan, nadat een man was doodgevroren op kerstnacht.

Zolang je gezond bent en je kunt je baan houden kun je je huur of hypotheek blijven betalen, zelfs al is die hypotheek nu in veel gevallen hoger dan de waarde van het huis. Tijdens de huizenbubbel, nog niet zo lang geleden, was het verkrijgen van een hypotheek maar al te makkelijk. Te makkelijk, hebben velen ondervonden na de val van de economie. Nadat zovelen ontslag hebben ontvangen zagen ze geen andere mogelijkheid dan hun huis terug te geven aan de bank.

Aan het begin van de zomer kreeg ik een emailtje van een kennis woonachtig aan de oostkust van Amerika. In de email vroeg hij niet zonodig om help, maar tussen de regels door lazen wij de wanhoop. Nadat hij vroeg met pensioen was gegaan verloor hij zijn meeste spaargeld in de aandelenmarkt. Daar bovenop kwamen de hoge ziekenhuisrekeningen nadat kanker werd vastgesteld waarvoor hij behandeld werd. Herstellende daarvan realiseerde hij zich dat hij een baan moest vinden om zijn hypotheek te kunnen blijven betalen, want met de pensioens uitkering alleen zou dat niet lukken. De email kwam na maanden van solliciteren zonder resultaat. Hij vertelde dat hij een aantal weken had voordat hij de bank moest bellen dat hij niet langer de hypotheek kon opbrengen. Het geld was op. De meeste spullen had hij onderhand verkocht.

Het antwoord wat wij gaven was dat als laatste redmiddel hij bij ons terecht kon, hier waren immers meer banen beschikbaar, en hij zou dan kunnen solliciteren zonder zich zorgen te hoeven maken over een dak boven zijn hoofd. Eind Juli kwam hij hier aan de westkust aan, met een kar achter de auto vol met zijn laatste spulletjes. De volgende dag begon hij met solliciteren.

Het is nu inmiddels December, en na honderden sollicaties is er nog geen baan. Echter, deze week verhuisd hij, hij zal een kamer huren in een stadje ten noorden van ons. Er zal niet veel geld over zijn voor hem om op te leven, maar hij blijft door solliciteren hopend dat een dezer dagen hij aangenomen wordt.

Het is tijd om onze wekelijkse boodschappen te halen. Bij de lokale supermarkt houdt een jonge vrouw een bord omhoog “Poor and Hungry”. Mijn dochter drukt een dollar in haar koude hand. Dit is ook Amerika.

~P.K.

Where we shop

Lessons to learn

It doesn't interest me what you do for a living.
I want to know what you ache for,
and if you dare to dream of meeting your heart's longing.

It doesn't interest me how old you are.
I want to know if you will risk looking like a fool for love, for your dream, for the adventure of being alive.

It doesn't interest me what planets are squaring your moon. I want to know if you have touched the center of your own sorrow, if you have been opened by life's betrayals or have become shriveled and closed from the fear of further pain.

I want to know if you can sit with pain, mine or your own, without moving to hide it or fade it or fix it.

I want to know if you can be with joy, mine or your own, if you can dance with wildness and let ecstasy fill you to the tips of your fingers and toes without cautioning us to be careful, to be realistic, to remember the limitations of being human.

I want to know if you can see Beauty even when it is not pretty, everyday. And if you can source your own life from its presence.

I want to know if you can live with failure, yours and mine, and still stand at the edge of the lake and shout to the silver of the full moon, "Yes."

It doesn’t interest me to know where you live or how much money you have. I want to know if you can get up after the night of grief and despair, weary and bruised to the bone, and do what needs to be done to feed the children.

It doesn’t interest me who you know or how you came to be here. I want to know if you will stand in the centre of the fire
with me and not shrink back.

It doesn’t interest me where or what or with whom you have studied. I want to know what sustains you from the inside
when all else falls away. I want to know if you can be alone
with yourself and if you truly like the company you keep in the empty moments.

~ The Invitation - Oriah Mountain Dreamer

Bruine Bonen

“En nu moet je maken dat je hier wegkomt!” barst mijn moeder uit. Ze roept dit tegen buurman Bert die even langs is gekomen. Hoewel ik dit al een beetje voelde aankomen, schrik ik toch en bestudeer met grote ogen het tafereel wat zich aan het uitspelen is in de keuken. Dit is de zomer nadat zowel mijn pake als mijn beppe kort op elkaar zijn overleden. Na twee weken in een vakantiehuisje op de Veluwe te hebben doorgebracht hoorden wij Mem zachtjes snikken in de auto; “ik wil niet naar huis”, fluisterde ze. En hoe dichter we bij Birdaard kwamen hoe stiller het werd in de auto. Eenmaal thuis begon Heit met de auto uit te laden en nadat mem de was in de machine had gegooid bezigde ze zich met het eten in de keuken. Buurman Bert kwam even langs voor een praatje, hoe de vakantie was geweest en of we mooi weer hadden getroffen. Mem trok een keukenla wat harder open dan normaal en ik meende in dat gebaar iets van haar gesteldheid op te pikken. Met de rug naar buurman Bert toe draait ze aan de blikopener om een blik bruine bonen te openen. “Als wij terug van vakantie komen heeft mijn schoonmoeder het eten altijd al klaar”, zegt de buurman. Hij wil nog iets zeggen, maar krijgt de kans niet. Met een rood gezicht draait Mem haar om, “verdomme Bert”. Ik kijk naar buurman Bert, zijn ogen zo groot als schoteltjes. Zwijgend trekt hij de deur achter zich dicht.