Voordat ik richting Seattle ga om mijn dochter naar haar vrijwilligersbaantje bij de dierentuin te brengen check ik of ik een paar losse dollars heb om voor in de auto te leggen. In Seattle, bij de stoplichten staan de daklozen met hun kartonnen bordjes: “Homeless, anything helps”; “Father of two, lost my house” en “It’s the season to be jolly”. Een man schildert zijn abstracte kunstwerken op stukken doos en gevonden papier. Hij stalt ze uit tegen de stoeprand voor het stoppende verkeer om te zien en hopelijk te kopen. Een lantaarnpaal is losjes versiert met conifeertakken, ook de daklozen zoeken om kerstfeer schijnbaar.
In de afgelopen jaren zagen we de daklozen ook verschijnen in de buitenwijken van Seattle. Zelfs in de welvarende stad van Bellevue, zowel onze woonplaats als die van Microsofts’ Bill Gates, zien we nu de daklozen bedelen bij drukke kruispunten.
Aan het einde van onze straat staat een klein kerkje, waar wij heen gaan op donderdagsavonds om gratis TaiChi lessen te volgen. Zodra de les afgelopen is om acht uur komende de werknemers van een opvangsstichting binnen, matrassen op hun rug die ze het bijzaaltje binnenbrengen van de container naast het kerkje. Elke avond in de wintermaanden wordt het bijzaaltje getransformeerd tot een opvangscentrum voor dakloze mannen waar ze een warme maaltijd kunnen krijgen en een plekje om te overnachten. De vrouwen en kinderen kunnen terecht bij het Leger des Heils, een paar straten verder. Deze tijdelijk opvangstcentra in de buitenwijken van Seattle zijn een aantal jaren geleden ontstaan, nadat een man was doodgevroren op kerstnacht.
Zolang je gezond bent en je kunt je baan houden kun je je huur of hypotheek blijven betalen, zelfs al is die hypotheek nu in veel gevallen hoger dan de waarde van het huis. Tijdens de huizenbubbel, nog niet zo lang geleden, was het verkrijgen van een hypotheek maar al te makkelijk. Te makkelijk, hebben velen ondervonden na de val van de economie. Nadat zovelen ontslag hebben ontvangen zagen ze geen andere mogelijkheid dan hun huis terug te geven aan de bank.
Aan het begin van de zomer kreeg ik een emailtje van een kennis woonachtig aan de oostkust van Amerika. In de email vroeg hij niet zonodig om help, maar tussen de regels door lazen wij de wanhoop. Nadat hij vroeg met pensioen was gegaan verloor hij zijn meeste spaargeld in de aandelenmarkt. Daar bovenop kwamen de hoge ziekenhuisrekeningen nadat kanker werd vastgesteld waarvoor hij behandeld werd. Herstellende daarvan realiseerde hij zich dat hij een baan moest vinden om zijn hypotheek te kunnen blijven betalen, want met de pensioens uitkering alleen zou dat niet lukken. De email kwam na maanden van solliciteren zonder resultaat. Hij vertelde dat hij een aantal weken had voordat hij de bank moest bellen dat hij niet langer de hypotheek kon opbrengen. Het geld was op. De meeste spullen had hij onderhand verkocht.
Het antwoord wat wij gaven was dat als laatste redmiddel hij bij ons terecht kon, hier waren immers meer banen beschikbaar, en hij zou dan kunnen solliciteren zonder zich zorgen te hoeven maken over een dak boven zijn hoofd. Eind Juli kwam hij hier aan de westkust aan, met een kar achter de auto vol met zijn laatste spulletjes. De volgende dag begon hij met solliciteren.
Het is nu inmiddels December, en na honderden sollicaties is er nog geen baan. Echter, deze week verhuisd hij, hij zal een kamer huren in een stadje ten noorden van ons. Er zal niet veel geld over zijn voor hem om op te leven, maar hij blijft door solliciteren hopend dat een dezer dagen hij aangenomen wordt.
Het is tijd om onze wekelijkse boodschappen te halen. Bij de lokale supermarkt houdt een jonge vrouw een bord omhoog “Poor and Hungry”. Mijn dochter drukt een dollar in haar koude hand. Dit is ook Amerika.
~P.K.
No comments:
Post a Comment