Heit

Heit is thuis, al een paar weken. Heit is overspannen, zegt Mem, en dus moeten wij allemaal wat rustig zijn. Op een middag kijkt Mem door het raam en ziet een bekende auto stoppen op de oprijlaan onder de gouden regen, een oudere broeder met zijn vrouw stappen uit. “Iedereen achter de bank” roept Mem, waarna wij allemaal onder de verwarming onder de ramen of achter de bank kruipen. Wij luisteren stilletjes als eerst de deurbel twee keer gaat en dan voetstappen rond het huis gaan. Ik stel me voor de dat de broeder en zijn vrouw met hun handen tegen het raam aan naar binnen proberen te koekeloeren om te zien of wij ook thuis zijn. Wij wachten net zolang totdat we de auto horen wegrijden. Ik vind die broeder toch al niet zo aardig nadat hij eens mijn nieuwe babypop Kale Kojek had genoemd, na de man in het blauwe pak van de tv series waar R een poppetje van heeft. Het valt niet altijd mee om rustig te spelen, want we vergeten het elke keer. Vooral als we weer eens een spelletje doen op een zondagmiddag dat geheid op ruzie uitloopt. Dan kan het zijn dat we een autootje naar ons hoofd geslingerd krijgen vanaf de bank waar Heit probeert te rusten, dus moeten we duiken. Een keer was het tegen een antieke klok aangekomen, en was het glaasje gebroken, en toen was Mem weer boos op Heit. Soms moeten we rennen, als Heit met de matteklopper achter ons aankomt, nadat we in een gevecht zijn geraakt. Het zijn vaak meer dreigementen dan daden en als meisje loop ik al minder kans op een klap, maar je weet nooit hoe het zal verlopen. Dus ren ik snel achter mijn broers aan, die met hun handen hun achterwerk proberen te beschermen en “Nee Heit nee” roepen, de trap op naar mijn kamertje waar ik de deur op slot draai. Dan dreigt Heit aan de andere kant van de deur dat het niet best voor me zal zijn als ik de deur niet snel opendoe. Ik kijk wel uit, en wacht net zo lang totdat ik zijn voetstappen hoor verdwijnen op de trap, eer ik tevoorschijn kom. En dan heeft Mem Heit vaak al weer gesust.